“บ้านที่กลับไม่ได้” งานเขียนรวมเรื่องสั้นโดย ผศ.ดร.บุญเลิศ วิเศษปรีชา พาผู้อ่านเข้าไปยังบ้านที่เป็นรูปธรรมและนามธรรมของคนไร้บ้านชาวฟิลิปปินส์จำนวน 8 ชีวิต ได้ให้ภาพสะท้อนเชิงสัญลักษณ์ของ “บ้าน” ของแต่ละคนไว้เช่นไรบ้าง

         หลังจากผู้อ่านได้อ่านงานเขียนเกี่ยวกับคนไร้บ้านของผู้เขียนไปก่อนหน้านั้น คือ “โลกของคนไร้บ้าน” และ “สายสตรีท” นำเสนอในรูปแบบงานวิชาการ งานวิจัย และงานสารคดี ตอนนี้คนไร้บ้านได้นำมาเล่าใหม่ในรูปแบบของวรรณกรรม เพื่อให้คนอ่านเข้าใจคนไร้บ้านผ่านความรู้สึกด้านลึกภายในซึ่งเป็นบ้านในหัวใจของพวกเขา ทุกเรื่องพาคนอ่านเข้าไปเกาะขอบหน้าต่าง เปิดประตูบ้าน แล้วค่อย ๆ แง้มเข้าไปเพื่อทำความรู้จักตัวตนของคนไร้บ้าน

         “บ้าน” สัญลักษณ์ของความหมายที่เป็นนามธรรมนี้ อาจสะกิดเตือน หรือชวนให้คนอ่านตั้งคำถามต่อ “บ้าน” ของตัวเอง ไม่เฉพาะแต่คนไร้บ้านเท่านั้น