“สิ่งเก่าและสิ่งใหม่สามารถอยู่ร่วมกันแบบถ้อยทีถ้อยอาศัยได้”

.

ณ ห้องคอนโด “เจ๋” มนุษย์เงินเดือนสาวกำลังประชุมออนไลน์ เนื่องจากมาตรการป้องกันโรคระบาดทำให้เธอต้อง Work from home อย่างเลี่ยงไม่ได้ ขณะที่เธอประชุมอยู่นั้นก็มีเสียงสวดศพจากวัดที่อยู่ติดคอนโดดังแทรกเข้ามาเป็นระยะ เธอถูกเสียงรบกวนแบบนี้ทุกวัน เธออดทนมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่ความอดทนของเธอได้หมดลง การปะทะจึงเริ่มต้นขึ้น

.

เจ๋ไปที่วัดเพื่อขอเจรจา เมื่อได้พบมัคนายกซึ่งเป็นตัวแทนของวัดแล้วเธอก็จำได้ทันทีว่านั่นคือ “เจนประเสริฐ” เพื่อนสมัยเด็กที่เคยร้องเพลงทำลายงานวันเกิดของเธอจนพังพินาศมาก่อน ทั้งสองทักทายกัน เจ๋พูดถึงปัญหาเสียงรบกวนจากพิธีกรรมของวัด ทางเจนคิดในใจว่าเรื่องอะไรเขาจะต้องลดใช้เสียงอันน่าภาคภูมิใจของตัวเองด้วย แต่ปากก็อธิบายในมุมของศาสนาไป ทั้งคู่เถียงกันไปมาจนเจ๋เกิดใช้อารมณ์บอกว่าทางวัดไม่เข้าใจ ถ้าเอาใจเขามาใส่ใจเราลองใช้ชีวิตที่ต้องถูกรบกวนดูบ้างอาจจะเข้าใจกันมาขึ้น เจ้าอาวาสที่ยืนฟังอยู่ตั้งแต่ต้นก็ตะโกนไล่หลังตามมาว่า “เอาแบบนั้นก็ได้ ถ้าอยากให้อีกฝ่ายเข้าใจนักก็ลองมาเอาใจเขาใส่ใจเราดู ถ้าเข้าใจอีกฝ่ายได้แล้วเรื่องจะได้จบนะโยม” ทันใดนั้นฟ้าก็มืด ฝนตก ลมแรง และมีฟ้าผ่าลงมา ผ่านไปชั่วขณะ ทุกอย่างสงบลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปนั้นคือเจ๋และเจนได้สลับร่างกันโดยสมบูรณ์ พวกเขาไม่คิดเลยว่าวาจาของพระจะศักดิ์สิทธิ์ขนาดนี้ ทั้งคู่ไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายจึงตกลงเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ และชีวิตของการเอาใจเขามาใส่ใจเราก็เริ่มขึ้น

.

เจนและเจ๋ต่างพบกับความลำบากทั้งการทำงานและการใช้ชีวิตจนทำให้เข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่าย ทั้งคู่ต่างทนไม่ไหวกับชีวิตในร่างของคนอื่นแล้วจึงมาเขียนข้อตกลงที่จะอยู่ร่วมกันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงไปขอให้เจ้าอาวาสถอนวาจาศักดิ์สิทธิ์ เจ้าอาวาสเห็นว่าสงครามนี้จบลงแล้วจึงถอนวาจาศักดิ์สิทธิ์ให้ เจนและเจ๋กลับสู่ร่างเดิมทันที หลังจากนั้นเจนบอกกับเจ้าอาวาสว่าอยากได้อิสระมากขึ้น ถ้าการเป็นมัคนายกต้องถูกจำกัดขอบเขตในการใช้เสียงของเขา เขาจะไปตามหาอาชีพในฝันทางใหม่ จากนั้นทุกคนก็แยกย้าย เจ๋กลับไปทำงานที่ห้องอย่างสบายใจ แต่ความสุขสงบนั้นมักจะอยู่กับเราได้ไม่นาน เพราะเจนได้ค้นพบทางใหม่ของเขาด้วยการเป็นพ่อค้าขายไข่สดขับรถตะโกนใส่ไมค์ขายไปทุกหนทุกแห่ง