เมื่อต้องอยู่กับความบกพร่องของร่างกาย ทำอย่างไรชีวิตจึงมีสุขได้อย่างสมดุล

“คือเรามอง จริงๆ คนที่ลำบากกว่าเรามีเยอะ เราเห็นเขาลำบากกว่าเราอีก แต่เราแค่ขาเราไม่ดี.....เราก็เลยแค่รู้สึกว่าไม่ต้องไปดึงออกมาให้มันกลายเป็นปมด้อยเรา อย่างเดินไม่ได้ก็ไม่ต้องไปใส่ใจ เพราะว่าคือมันเดินไม่ได้แล้วไง คือเราอาจจะรู้ตั้งแต่เราเกิดมาแล้วว่า ฉันไม่มีนะ ฉันเดินไม่ได้นะ เรารู้แล้วว่ามันไม่สามารถที่จะงอกคืนมาได้.....มันก็เหมือนกับว่าเราอยู่กับมันได้  มันก็ไม่ได้ส่งผลให้เรารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจว่า อยู่ชนบท เงินทองก็ไม่มี แล้วลูกก็มาพิการอีก แล้วชีวิตจะเป็นยังไง คนอื่นคิดแทนเราหมดเลย มันไม่ใช่อะ มันไม่ได้เป็นเหมือนที่เขาคิด เพราะเราก็สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้เหมือนทั่วไปเลย แม่ก็ไม่ได้ร่ำรวย แต่เขาก็เลี้ยงลูกได้ทุกคน ไม่ได้ทำให้พวกเราตกอยู่ในพื้นที่ลำบาก เราก็เลยรู้สึกว่า เราไม่ได้สูญเสียอะไรเลย”  

“พูดจากใจเลยว่า ไม่ได้เสียใจ น้อยใจ หรือร้องไห้ ว่าเราเป็นแบบนี้ คือมันเฉย เพราะเราเกิดมาพร้อมกับมันแล้ว แต่โอเคอาจจะมีรู้สึกว่า เอ้ย ทำไมเขาเดินขึ้นเขาได้ ทำไมเขาใส่รองเท้าสวย ๆ ได้ แต่แค่เป็นแวบแรกแวบเดียวที่เราคิด พอจากนั้นเราก็คิดในมุมใหม่ว่า ไม่ต้องเดินก็ไม่ต้องเหนื่อยไง ไม่ต้องขึ้นเขาไปกับเขา รองเท้าไม่ต้องไม่ซื้อ ไม่ต้องเสียตังค์ ไม่ต้องกลัวหายด้วย คือพอเราไปคิดอย่างนี้มันเลยรู้สึกว่า ไม่ได้มีอะไรกับเราเลย” 

เธอคนนี้เกิดมาพร้อมความพิการเดินไม่ได้แต่กำเนิด แต่เพราะเธอมี “ชีวิต คิดบวก” แบบนี้ จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตได้อย่างเป็นสุข โดยมีครอบครัวเลี้ยงดู และคนในหมู่บ้าน, เพื่อน ๆ ที่ไม่ได้เห็นว่าเธอแตกต่างไปจากคนอื่น ส่งพลังบวกให้ใช้ชีวิตเป็นสุขตามอัตภาพ จนประสบความสำเร็จในฐานะนักกีฬาแบดมินตันคนพิการทีมชาติไทย พบกับ “แก่น” อำนวย เวชวิฐาน ในรายการ We Share ทางไทยพีบีเอสพอดแคสต์