การพบคุณยายที่ซุ้มประตูทางเข้าปราสาทบันทายสรี ทำให้ผู้เล่าหวนคิดถึงคุณยายอีกท่านหนึ่งที่เคยพบในกัมพูชาเมื่อพุทธศักราช ๒๕๓๒ ระหว่างการถ่ายทำสารคดีในกัมพูชาในช่วงสงคราม เขาเคยไปติดตามกองกฐินที่วัดแห่งหนึ่งในจังหวัดกันดาร ซึ่งได้รับความเสียหายจากเขมรแดง ชาวบ้านยังมีแผลในใจจากการถูกทำร้ายในช่วงนั้น
.
ระหว่างการถ่ายทำพิธีที่วัด เขาเห็นคุณยายท่านหนึ่งที่สงสัยและถามทีมงานว่าเหตุใดจึงต้องมีขาตั้งกล้องบนหลังคารถ ทีมงานจึงเข้าใจได้ว่าคุณยายเคยผ่านสงครามมาหนักหนาและถูกทำร้ายจนหวาดระแวง ต่อมาเมื่อสิบปีผ่านไป เขากลับไปที่นครวัดและพบคุณยายอีกครั้งที่ปราสาทบันทายสรี ท่านยิ้มให้เขาด้วยความเมตตาและไม่แสดงความหวาดระแวงเหมือนเมื่อก่อน ทำให้เขาเชื่อว่าคุณยายอาจจะไม่ได้เป็นเหยื่อของเขมรแดง และความฝันร้ายจากสงครามเริ่มจางหายไปจากใจท่าน
.
เมื่อใกล้ถ่ายภาพท่าน เขาพูดขอบคุณและอวยพรให้ท่านมีสุขภาพดี แต่เมื่อเขาเดินไปหาคุณยายอย่างใกล้ชิด เขาก็พบว่า…คุณยายท่านมีขาข้างเดียว
