“เรียนรู้และทำความเข้าใจถึงความแตกต่างที่จะอยู่ร่วมกับเพื่อนมนุษย์ โดยเล่าผ่านความพิเศษของเด็กออทิสติก และบริบทในสังคมที่ได้รับผิดชอบมอบหมาย”

.

“ลี่” สาวน้อยแสนพิเศษวัย 15 ปี ที่พึ่งย้ายมาเรียน ม.3 ที่โรงเรียน ระหว่างที่เธอศึกษาอยู่ที่นี่ เธอถูกกีดกันและไม่ถูกยอมรับจากเพื่อนส่วนมาก พวกเขามองว่าเธอแตกต่างและน่ารำคาญ จนวันหนึ่งที่เป็นเหมือนเหตุการณ์ครั้งใหญ่กับลี่
เมื่อ “ทีเจ” หนุ่มน้อยเจ้าอารมณ์ห้อง 7 ได้วางฝ่ามือด้วยกำลังทั้งหมดที่มีไปที่หน้าของเธอ ด้วยเหตุผลว่ารำคาญที่เธอเอาแต่พูดว่าตัวเองมาจากอดีต และบอกว่าเขาคือปีศาจตัวใหญ่น่ากลัวชอบส่งเสียโหวกเหวก เหตุการณ์นี้จึงทำให้ “เจนจิรา” หัวหน้าห้องจำเป็นต้องทำหน้าที่ประณีประนอมเพื่อนทั้งสองคนให้คืนดีกัน

.

โดยเจนจิราได้แบ่งกลุ่มให้เพื่อนๆ แยกย้ายกันไปทำหน้าที่เพื่องานวิชาการของโรงเรียน ที่จะเปิดบ้านให้บุคคลภายนอกเข้ามาดูงาน เธอจึงจับให้ลี่และทีเจทำงานร่วมกัน และให้โอกาสลี่ได้เลือกว่าอยากทำอะไรในงานวิชาการครั้งนี้ และสิ่งที่ลี่ได้เลือกก็คือ การเล่านิทานนั่นเอง ทีเจโวยวายใหญ่โตที่ต้องทำงานกับเด็กพิเศษอย่างลี่ แถมต้องมาทำงานเด็กๆ อย่างการเล่านิทานอีก เขาดูถูกลี่ต่างๆ นาๆ ทั้งรูปลักษณ์ นิสัย และความสามารถ เจนจิราทนไม่ไหวจึงสั่งสอนเขาด้วยการยกตัวอย่างตอนที่ทีเจพึ่งเข้าโรงเรียนมาใหม่ๆ ตอนที่เขาเองก็ไม่มีใครเข้าใจและคบหา

.

สุดท้ายทีเจก็ต้องยอมทำตามแม้จะยังไม่เต็มใจ ทีเจและลี่ได้ซักซ้อมการเล่านิทานด้วยกันเป็นเวลา 7 วัน ก่อนที่งานโรงเรียนจะเริ่มขึ้น มีทั้งความเข้าใจ ทะเลาะเรื่องใหญ่ และผลักไสแบบไร้เหตุผลเกิดขึ้น จนมาถึงวันก่อนสุดท้ายที่ทั้งสองทะเลาะกันรุนแรง ที่แม้แต่เจนจิราก็ห้ามไม่ได้ จนทำให้ทีเจหนีออกไป ไร้วี่แววจะกลับมา

.

วันงานโรงเรียน อีก 1 ชั่วโมง ลี่จะต้องขึ้นเล่านิทาน ซึ่งไร้เงาของทีเจ เจนจิราทำได้เพียงปลอมประโลมและขึ้นพูดเปิดช่วงเล่านิทานอย่างยิ่งใหญ่ให้ ลี่ได้เล่านิทานไปเรื่อยๆ จนถึงท่อนที่ทีเจจะต้องพูด แต่เขาไม่อยู่แล้วจึงไม่มีใครต่อบทได้ ลี่กระวนกระวายพูดย้ำท่อนตนเองที่อยู่ก่อนหน้าไม่หยุด ย้ำซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น จนเจนจิราเห็นท่าไม่ดีกลัวลี่จะทำร้ายตัวเองจึงจะวิ่งไปห้ามและขอหยุดโชว์เพียงเท่านี้

.

แต่แล้วเสียงของทีเจก็ดังผ่านไมค์ออกมา กับประโยคนิทานที่ดำเนินเรื่องต่อมาจากลี่ การเล่านิทานจบลงด้วยดี ลี่ขอบคุณที่ทีเจมาทำหน้าที่ของตนเองตามสัญญา เจนจิราขอโทษที่เป็นตัวการทำให้ทั้งสองต้องอึดอัดใจ ทีเจบอกอย่าโทษใคร ทุกคนต่างต้องเรียนรู้กันและกัน แต่สิ่งสำคัญมากกว่าการเรียนรู้คือเราต้องเปิดใจ เข้าใจ และยอมรับมันเสียก่อน